Cerita Cekak 2

 

Gerimis Tengah Wengi

           Tik..tok..tik…tok… Suara jarum jam ing tembok ngancani Wita kang isih nggarap tugas saka guru seni rupa. Angin wengi ora dirasakake merga nggambar dadi salah siji kang dadi kesenengane. Rasa ngantuk kaya-kaya ora nyedaki dheweke nalika lagi dolanan kuas lan kanvas. Bola-bali bapake nginguk kamare kang lampune isih murup lan ngakon Wita enggal mungkasi pakaryane.

“Sekedhap malih Pak,” Wita sumaur karo isih nerusake anggone nyuntak opo kang ono ing pikirane dadi lukisan.

“Iki mono gambar opo to Nduk?” Bapake nyedhak karo nyetitekake gambar kang meh wae rampung iku.

“Niki gambar abstrak Pak, dadose nggih mboten sedaya mangertosi nopo isine,” Wita nyoba nerangake gambare marang bapake.

Pak Hardi mung manthuk-manthuk ngrungokake kang putri njelasake surasa ing lukisan kang mung isi garis-garis lan maneka warna bentuk kang ora jelas kuwi.

Wita pancen wiwit cilik seneng nggambar, jiwa seni kuwi sajake oleh saka ibune kang wis tilar donya. Ing omahe akeh lukisan gaweyane kang ibu swargi ngrenggani ruwang tamu, ruwang makan, lan kamar. Kamare Wita kang mawa cet warna ijo kuwi mawa gambar kembang lan maneka wit-witan kaya taman kuwi yo gaweyane Wita lan ibune rong tahun kepungkur sakdurunge ibune gerah. Lukisan ing tembok kuwi kang ngancani Wita nalika dheweke kangen marang kang ibu. Mbiyen ibune asring ngancani Wita nganti tengah wengi karo aweh saran murih gambare luwih apik sinambi rengeng-rengeng nembang macapat. 

Wektu rong taun tanpa ibune dudu perkara gampang kanggo Wita lan bapake. Dino-dino dilakoni kanthi ati kang tansah nelangsa nalika ibune wis ora ono nganti meh wae Wita ora duwe semangat nerusake sekolahe. Senajan saben dino bapake tansah ngelikake, nanging wektu semono atine during biso nrima takdire kang ibu tinimbalan ngersane Gusti. “Wita dherek ibu mawon Pak…,” ukara kuwi kang tansah dirungu Pak Hardi nalika nyoba aweh pangerten marang putrine. Bapake kanthi tlaten ngancani Wita sing saben esuk mara ing makame ibune.

**********

“Wita pengin iki lho Buk,” esuk-esuk Wita wis nuduhake gambar sepatu marang ibune kang lagi gawe sarapan. Ibune mung mesem sinambi nerusake anggone olah-olah.   

“Ngenjang Wita nderek nggih Bu tumbas sepatune,”

“Wis sarapane cepet Wit, kae lho bapak wis ngenteni, mundhut sepatune ora sah dipikir dhisik, mesti ibu karo bapak bakal nuruti opo sing mbok pengini,” ibune ngrewangi Wita nyepakake kothak kang isi wedang lan alat gambare Wita. Bu Nani rumangsa mongkok amarga Wita arep melu lomba nglukis tingkat kabupaten dina kuwi.

“Ora usah kesusu anggone nggambar lan aweh werno, disawang sing premati lan nganggo ati,” welinge ibune.

          Anggone Wita melu lomba nglukis lumaku kanthi lancer, didampimgi dening Pak Kusno minangka guru seni rupa lan dikancani dening bapake ndadekake Wita atine ayem. Nanging nalika dheweke arep ngumpulake asil gambare, ora ngerti kenang opo atine trataban lan ndadekake cet kang sacedhake wutah nelesi rok kang lagi dienggo. Wita age-age ngejak bali bapake, ora nunggu pengumuman asile lomba.

“Enggal wangsul mawon Pak, Wita selak kepingin kepanggih Ibu,”  

“Sik Wit, iki hapene bapak geter, ono sing ngebel sajake,”

Wita ora ngerti sopo kang lagi ngebel kuwi, nanging sajake ono bab kang wigati mergo bapake ketok ora jenjem lan kuatir.

“Saking sinten Pak?” Wita nyoba takon karo bapake.

“Seko kancane Bapak Wit, ayo ndang cepet bali,” cekak aos Pak Hardi anggone mangsuli. Kaya ono bab kang abot ono ing pikirane, nanging Wita mung biso mbatin.

“Niki badhe ten pundi Pak?” Wita takon amarga bapake ora nuju maring arah bali. Sing ditakoni mung meneng wae, malah anggone nggawa motor tansaya dibanterake.

Atine Wita tambah ora jenjem nalika ngerti yen sing dituju dening bapake rumah sakit. Sapa kang lagi gerah lan dirawat ing rumah sakit, kamangka dheweke wis ora duwe simbah. Sewu pitakonan ngebaki ati lan pikirane kang melu mlayu ngetutake lakune bapake kang sajak ora sronto anggone nggoleki pasien ing rumah sakit iku.

“Monggo Pak dipun aturi mlebet kepanggih dokter,” sawijining perawat mapag tekane Pak Hardi.

“Maaf adiknya nunggu di luar saja ya,”

Wita lungguh ing njaba ruwangan amarga ora diparengake melu mlebu ruwang rawat.

Wita kang isih during ngerti sopo kang lagi dirawat lan kenang opo kok bapake kang ditunggu dokter mung manthuk lan lungguh ing kursi sanjabane ruwangan iku.

*************

          Dino kuwi dadi dino kang pungkasan kanggone Wita ketemu ibune. Dheweke ora biso ngampet tangise nalika ngerti yen kang ibu mentas kecelakaan kang ndadekake ora sadhar. Kecelakaan kang dadi dalane ibune kapundhut kang Maha Kuwasa nalika mulih seko pasar. Wita rumangsa salah amarga ibune nang pasar saperlu nukokake sepatu kanggo dheweke.

“Kabeh kuwi wis takdire Kang Maha Kuwasa Nduk, dudu salahe sopo-sopo,” ngono pituture kabeh sedulur lan tangga teparone.

Nanging Wita during biso nampa kanyatan kuwi, dheweke nangis nganti pirang-pirang dino ing ngarep kuburane kang ibu.

          “Wit….opo Wita ora eman karo kang Ibu?” Anita kang dadi kanca sebangkune ing sekolahan nyoba ngrerimuk atine. Anita nyritakake uripe kang wiwit cilik ora ketunggon ibu. Ibune tilar donya nalika nglairake adine kang wektu semono umure isih telung tahun. Rasa syukur kanggone Anita, ono simbahe kang biso ngganteni momong dheweke lan adine. Nanging nalika Anita kelas papat, simbah kakunge sedo, uripe gumantung marang simbah putri. Kanggo mbantu simbahe, Anita ngrewangi gawe jajanan pasar sing dadi pakaryane simbah putrine lan saben esuk ngeterake ing warung-warung. Pakaryan kuwi dilakoni Anita nganti seprene, malah saiki anggone dodolan uga lewat sosial media ngenut majune teknologi.

          Crita saka Anita kang saksuwene iki ora dimangerteni dening Wita lan kanca-kancane dadi awal semangate Wita iso pulih lan dheweke gelem mlebu sekolah maneh. Wita pengin ibune seneng ing alam seje ndeleng dheweke nerusake bakate. Nalika asil lomba kang dieloni Wita diandharake sakbubare upacara bendera, pranyata dheweke kasil dadi juara siji lan bakal makili nang tingkat propinsi lan ugo kasil mlebu tiga besar tingkat propinsi.

“Matur nuwun ya An, wis ngelingake aku,” Wita ngajak Anita nalika nampa piala lan bebungah saka sekolahane.

Piala lan piagam iku saiki ngrenggane kamare ing sacedhake lukisan dheweke lan bapak ibune. Lukisan kang digawe ibune nalika umure sepuluh tahun minangka hadiah ulang tahune.

“Dadio bocah kang tansah andhap asor lan eling marang Gusti Kang Maha Kuwasa” Ukara kang ngrenggani ing suwalike lukisan, pesene kang ibu kanggo Wita.